ឆាវឆាវជាស្ដេចត្រាញ់មានល្បិចខ្ពស់និងសាហាវ! គ្រាន់តែអានប្រវត្តិក៏ញាក់សាច់ដែរ!
ឆាវឆាវជាស្ដេចត្រាញ់មានល្បិចខ្ពស់និងសាហាវ! គ្រាន់តែអានប្រវត្តិក៏ញាក់សាច់ដែរ!
ឆាវ ឆាវ (Cao Cao) ដែលយើងស្គាល់តាមរយៈរឿងសាមកុក មានឈ្មោះមួយទៀតហៅថា ម៉ឹងតឺ (Mengde) មានរហ័សនាមជាស្ដេចសង្គ្រាម និងជាស្ដេចមួយក្នុងចំណោមស្ដេចទាំង៣នៅចុងសម័យហាន។ បើទោះបីឆាវ ឆាវ ត្រូវបានបង្ហាញថាជាមនុស្សពូកែកលល្បិច ឃោឃៅ និងក្បត់គេក្បត់ឯងក៏ពិតមែន តែ ឆាវ ឆាវ ត្រូវបានគេកោតសរសើរយ៉ាងខ្លាំងពីសមត្ថភាពដឹកនាំប្រទេស ដឹកនាំកងទ័ព និងទាក់ទាញទឹកចិត្តអ្នកមានទេពកោសល្យមកធ្វើការជាមួយគាត់។
ឆាវឆាវ កើតក្នុងឆ្នាំ១៥៥នៅខេត្តអានហ៊ុយ(Anhui) ដោយចាប់កំណើតចំពេលដែលមានភាពវឹកវរទាំងផ្នែកនយោបាយ និងសេដ្ឋកិច្ច។ ចាប់ពីឆ្នាំ១៣៥តរៀងមកមានជម្លោះ និងអំពើការសម្លាប់គ្នាជាច្រើនកើតឡើងនៅក្នុងព្រះរាជវាំង។
ក្នុងឆ្នាំ១៧៥ ឆាវ ឆាវបានក្លាយជាមន្ត្រីកងទ័ពមួយរូបនៅលុកយ៉ាង (Luoyang) ។ នៅពេលដែលពួកបះបោរកន្សែងលឿង បញ្ឆេះភ្លើងសង្គ្រាមក្នុងឆ្នាំ១៨៤ ឆាវឆាវត្រូវបានបញ្ជូនទៅបង្ក្រាបពួកនោះ ។ ស្របពេលដែលមានការដណ្តើមអំណាចធ្វើឲ្យវឹកវរក្នុងព្រះបរមរាជវាំងក៏នាំឲ្យកាន់តែរីករាលដាលខ្លាំងឡើងនៃសង្គ្រាមស៊ីវិលតាមតំបន់រវាងកងទ័ពបះបោរ និងទ័ពតាមតំបន់គ្រប់គ្រងរបស់ស្តេចត្រាញ់នីមួយៗ និងទ័ពហានរបស់ស្តេចផែនដី ។
ឆាវ ឆាវព្យាយាមច្បាំងដណ្តើមកាន់កាប់អាណាចក្រទាំងមូលឲ្យស្ថិតក្រោមចំណុះរបស់ខ្លួន ប៉ុន្តែអ្វីៗមិនដូចបំណងឡើយ។ ឆាវ ឆាវ បានចម្បាំងពង្រីកអំណាចទ័ពរបស់ខ្លួន ដោយវាយដណ្តើមយកពីតំបន់ ឬខេត្តក្រុង តូចៗជាច្រើន បង្កើនការគ្រប់គ្រងព្រះរាជវាំង ហើយថែមទាំងផ្សព្វផ្សាយគោលនយោបាយនានាដើម្បីជួយផ្តល់ភាពរុងរឿងដល់ដែនដីដែលខ្លួនកំពុងកាន់កាប់។
ចាប់ពីពេលនោះមកកងទ័ពដែលគ្រប់គ្រងតាមតំបន់ ឬស្តេចត្រាញ់នីមួយៗបានកើនឥទ្ធិពលខ្លាំងឡើងៗជាងកងកម្លាំងរបស់ស្តេចហាន (ស្តេចផែនដី) ទៅទៀត។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៤មានគ្រោះទុរភិក្សដ៏ធំមួយកើតឡើង ដោយសារសត្វកណ្តូបបំផ្លិចបំផ្លាញកសិផលរបស់ប្រជារាស្ត្រ។ ក្នុងអំឡុងឆ្នាំ១៩៥ស្តេច Xian បានទៅជ្រកកោនជាមួយ ឆាវ ឆាវ។ ស្តេចអង្គនេះរស់នៅស៊ូឆាង(Xuchang) ជាក្រុងមួយស្ថិតក្នុងចំណោមក្រុងក្នុងអាណាចក្រ ឬដែនដីឆាវឆាវគ្រប់គ្រង។
«ឆាវ ឆាវ» ត្រូវបានគេចាត់ទុកក្នុងចំណោមអ្នកតស៊ូដ៏សំខាន់និងមានឥទ្ធិពលមួយរូបក្នុងអំឡុងចុងរាជវង្សហាននៃប្រទេសចិន។
ឆាវ ឆាវ បានប្រើអំណាចរបស់ស្តេច និងឈ្មោះរបស់ស្តេចផែនដី និងមានព្រះរាជសារតែងតាំងជាមេទ័ពផងដែរ។ ឆាវ ឆាវ បានប្រមែប្រមូលទាហានមករួមគ្នាដែលរាប់ទាំងកម្លាំងទ័ពពួកបះបោរ១ម៉ឺននាក់ផង។ នៅគ្រានោះហើយដែលមានការចម្បាំងគ្នានៅតំបន់ផ្សេងៗទូទាំងមហានគរ ។
ក្នុងឆ្នាំ២០០ស្តេចត្រាញ់គ្រប់គ្រងភាគខាងជើង យៀន សាវ (Yuan Shao) បានដឹកនាំទ័ពចំនួន១០ម៉ឺននាក់ទៅវាយប្រហារស៊ូឆាង(Xuchang) ។ ឆាវ ឆាវបានជួបនឹងកងទ័ពរបស់យៀន សាវ ខណៈខ្លួនមានទ័ពត្រឹមតែ២ម៉ឺននាក់ប៉ុណ្ណោះនៅទន្លេលឿង។ ទ័ពអ្នកទាំងពីរនេះបានផ្អាកដំណើររុលទៅមុខមួយរយៈ។
ឆាវ ឆាវ បានប្រើប្រាស់ល្បិចនិយាយចរចារ សុំចុះចូលដើម្បីពង្វាងពេលវេលាចាំឱកាសល្អនឹងបើកឆាកប្រយុទ្ធពីខាងមុខ។ ស្របពេលនោះដែរ ក្នុងពេលដែលកងទ័ព យៀន សាវ មិនបានចាប់អារម្មណ៍ ហើយយៀន សាវ កំពុងតែមានអំនួតក្អេងក្អាងខ្លាំងផងនោះ ឆាវ ឆាវ បានរៀបចំទ័ពរបស់ដើម្បីលួចឆ្មក់វាយសម្រុកពីក្រោយ ក៏បានយកឈ្នះខណៈពេលពួកគេលួចវាយប្រហារការផ្គត់ផ្គង់ស្បៀងរបស់យៀន សាវ។ ដោយរងការវាយប្រហារពីខាងមុខផង ខាងក្រោយផង ហើយគ្មានឱកាសតដៃទៀត យៀន សាវ បានទទួលបរជ័យដ៏ធំសម្បើមរហូតក្រោយមកធ្លាក់ខ្លួនឈឺដល់ស្លាប់។
នៅឆ្នាំ២០៧ឆាវឆាវបានគ្រប់គ្រងតំបន់ភាគខាងជើងនៃទន្លេ Yangtze ស្ទើរតែទាំងស្រុង។ គ្រប់គ្រងតំបន់ដែលសម្បូរស្បៀងអាហារ ខិតខំបង្វឹកទាហាន បង្វឹងទ័ពសេះ ទ័ពព្រួញ និងទ័ពរទេះបានយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់។ ចំណែក លីវ ប៉ី គឺជាអ្នកគ្រប់គ្រងដែនដី ស៊ូ ហាន (Shu Han) ក្នុងតំបន់ទិសនីរតីជុំវិញស៊ីឈួន (Sichuan) និងស៊ុន ឈៀន(Sun Quan) ជាអ្នកដឹកនាំគ្រប់គ្រងតុង អ៊ូ (Dong Wu) ដែលស្ថិតនៅតំបន់ភាគអាគ្នេយ៍។
ក្នុងឆ្នាំ២០៨ ឆាវឆាវ ទទួលបានជោគជ័យក្នុងការពង្រីកទឹកដីរបស់ខ្លួន និងការវាយបង្ក្រាបសត្រូវ ស្ទើរគ្រប់ទីកន្លែងដោយប្រើនាមស្ដេចហានបង្ក្រាបចោរក្បត់។ ដោយមានមហិចតាចង់លេបត្របាក់ទឹកដីទាំងមូល ទាហានឆាវឆាវនិយាយថា កងទ័ពធំរបស់ខ្លួនមានជាងមួយលាននាក់អាចល្មមចេញច្បាំងបង្ក្រាបនគរពីរទៀតបានហើយគឺនគររបស់ស៊ុនឈៀន និងលីវ ប៉ី។
ក្រោយមកឆាវ ឆាវក៏សម្រេចលើកទ័ពចេញច្បាំងនឹងនរគរទាំងពីរដោយខ្លួនឯង ហើយក៏ដឹកនាំទ័ពទៅភាគខាងត្បូង។ ដោយភាពឈ្លាសវៃនិងដឹងកាលៈទេសៈនគរពីរទៀតបានរួមដៃគ្នាចងសម្ព័ន្ធភាពដើម្បីទប់ទល់នឹងទ័ព ឆាវ ឆាវ ហើយគ្រានោះហើយដែលទ័ព ឆាវ ឆាវ ត្រូវទទួលរងបរជ័យដ៏ធំធេងបំផុត នឹងស្លាប់បាត់បង់ជីវិតស្ទើរទាំងស្រុងក្នុងសមរភូមិភ្លើងកំណាច។ នៅពេលនោះឯងឆាវ ឆាវ ខ្លួនឯងក៏សឹងនឹងគ្មានជីវិតបន្តទៀតផង។
ដោយការរួចជីវិតម្ដងនោះមកធ្វើឲ្យ ឆាវ ឆាវ គិតរហូតថាហេតុអ្វីកងទ័ពនគរទាំងពីរទៀតមិនសម្លាប់ខ្លួនចោល។ ក្រោយមកក៏យល់បានថាសម្ព័ន្ធមិត្តរបស់ លៀវ ប៉ី និង ស៊ុន ឈៀន គឺជាសម្ព័ន្ធមិត្តមិនរឹងមាំទេ ហើយគង់តែថ្ងៃណាមួយពួកគេនឹងប្រយុទ្ធដណ្ដើមទឹកដីគ្នាមិនខាន។ ក្រោយមក ឆាវ ឆាវ បានដកខ្លួនមករាជធានីខ្លួនឯងវិញ ហើយសង្ងំមិនធ្វើសង្គ្រាមអស់ជាច្រើនឆ្នាំ រងចាំមើលកាលៈទេសៈ។ ឆាវ ឆាវ មិនចេញច្បាំងទៀតទេក្រៅតែអំពីហ្វឹកហាត់កងទ័ព និងបង្កើតស្បៀងប៉ុណ្ណោះ។
ឆាវឆាវបានស្លាប់ក្នុងឆ្នាំ២២០ នៅលុកយ៉ាង ក្នុងជន្មាយុ ៦៥ឆ្នាំ ដោយមិនបានសម្រេចក្ដីប្រាថ្នាដើម្បីបង្រួបបង្រួមប្រទេសឡើយ។ ផ្នូររបស់ឆាវឆាវត្រូវគេរកឃើញនៅក្នុងភូមិ Xi gao Xue ក្នុងក្រុងអានយ៉ាង (Anyang County) ខេត្តហ៊័រណាន (Henan)៕
ប្រភព៖ Anarchak.com
