ហេតុអ្វីបានខ្មែរពាក់ឆៀងខ្វែងលើដងខ្លួន ?
ហេតុអ្វីបានខ្មែរពាក់ឆៀងខ្វែងលើដងខ្លួន ?
រាល់ការសិក្សាស្វែងយល់អំពីការវិវត្តនៃរបៀបរបបរស់នៅ ប្រពៃណី ទំនៀមទម្លាប់របស់ជនជាតិខ្មែរ ត្រូវផ្អែកលើតឹកតាង តាមសម័យកាលនីមួយៗនៃប្រវត្តិសាស្ត្រ។ ថ្វីត្បិតឫសកែវ (មន-ខ្មែរ) នៃប្រពៃណីខ្មែរបច្ចុប្បន្នមួយចំនួន ត្រូវបានរកឃើញកន្លងមកក្តី ក៏នៅមានប្រពៃណីជាប្រជាប្រិយជាច្រើនទៀត ដែលយើងពុំទាន់សិក្សាពិនិត្យនៅឡើយដែរ។
គោលបំណងធំរបស់អត្ថបទនេះ គឺការរំលេចនូវប្រពៃណីមួយ ដែលជាសារជាតិនៃផ្នត់គំនិតរបស់ខ្មែរ ដោយផ្សារភ្ជាប់ប្រពៃណីពាក់ឆៀងខ្វែងខ្មែរ ទៅនឹងប្រពៃណីបងប្អូនខ្មែរដើមភាគតិច (ព្នង និង កាទុ/Katu) ដែលសម័យកាលមិនទាន់កែប្រែទាំងស្រុងនៅឡើយ។ ជាការពិតណាស់ ដើម្បីស្វែងយល់អំពីប្រភព និងអត្ថន័យរបស់ប្រពៃណីណាមួយ ដែលជាកញ្ចក់សម្តែងពីទឹកចិត្ត និងជំនឿ ដាច់ខាត គេត្រូវស្គាល់សង្គមនោះឲ្យបាន។
ជាបឋម ត្រូវជ្រាបថា ការលើកយកប្រធានបទនេះមកធ្វើការវិភាគ ហាក់បីជារឿងចម្លែកមួយ ក៏ប៉ុន្តែផ្អែកលើមូលដ្ឋានជាតិពន្ធុដ៏ជាក់លាក់ បញ្ហានេះ មិនមានអាថ៌កំបាំងអ្វីសោះឡើយទេ។ ព្រោះការនិយមឆៀងខ្វែង គឺជាសម្បត្តិវប្បធម៌របស់អម្បូរមន-ខ្មែរ ដែលក្នុងនោះមានជនជាតិខ្មែរផងដែរ។ ម្ល៉ោះហើយ គួរគប្បីយើងចងក្រងមរតកវប្បធម៌នេះ ដែលជាសម្បត្តិវប្បធម៌របស់ប្រជាជនខ្មែរ នាសម័យបុរាណឡើងវិញកុំឲ្យបាត់បង់។
ដូច្នេះ រាល់ការស្រាវជ្រាវ ដែលមិនបានផ្តើមចេញពីកត្តានេះ មិនអាចនាំឆ្ពោះទៅរកលទ្ធផលជាវិជ្ជមានបានឡើយ។ ហើយនេះជាកំហុសរបស់អ្នកស្រាវជ្រាវខ្មែរ និងបរទេសមួយចំនួន ដែលខ្វះទស្សនៈទូលំទូលាយ។ ជាងនេះទៅទៀត ការសិក្សាផ្នត់គំនិតខ្មែរមិនអាចផ្តាច់ចេញពីបរិស្ថានភូមិសាស្ត្រជាប្រវត្តិសាស្ត្រនៃជនជាតិខ្មែរ តាំងពីបុរាណកាល ដែលបានផ្តល់កំណើតឲ្យសហគមន៍មន-ខ្មែរ និងខ្មែរ។
បើសម្លឹងលើទិន្នន័យវិទ្យាសាស្ត្រ ដែលយើងបានប្រមែប្រមូលមក ដើម្បីសិក្សាវិភាគ យើងអាចឃើញប្រពៃណីពាក់ឆៀងខ្វែងនេះ បានឆ្លងកាត់នូវដំណាក់កាលវិវត្តន៍ធំៗពីរ គឺ សម័យបុរេប្រវត្តិសាស្ត្រ និងសម័យប្រវត្តិសាស្ត្រ។
ចំពោះការតុបតែងលំអរូងរាងកាយ ក្នុងដំណាក់កាលទី១ នេះ យើងសូមបញ្ជាក់ថា យើងពុំទាន់រកឃើញនូវតឹកតាងណាមួយឲ្យបានច្បាស់លាស់ ស្តីពីការនិយមឆៀងខ្វែងនេះនៅឡើយ។ តែយើងអាចគិតថា វាពិតជាមានតាំងពីមុនសម័យប្រវត្តិសាស្ត្រយ៉ាងប្រាកដ។
សម័យនគរភ្នំ ដែលជាសម័យកាលទី២នៃសកលភាវូបនីយកម្ម ឬឥណ្ឌូរូបនីយកម្ម វិស័យសិល្បៈខ្មែរមានលក្ខណៈច្បាស់លាស់ជាងសម័យមុន ដែលជាសម័យបុរេប្រវត្តិសាស្ត្រ។ ហើយក្នុងសម័យសម័យកាលនេះហើយ ដែលយើងបានឃើញកេរដំណែលអរូបីយ នាសម័យបុរេប្រវត្តិសាស្ត្រ ដែលត្រូវកប់យ៉ាងជ្រៅក្នុងផ្នត់គំនិតមនុស្ស ត្រូវបានស្តែងចេញជាលើកដំបូងបង្អស់ នៅអង្គរបុរី តាមរយៈចម្លាក់ពីរ នាសម័យនគរភ្នំ មួយជាត្បូងចិញ្ចៀន ធ្វើអំពីកែវ តំណាងឲ្យហនុមាន ក្នុងឋានៈជាមេទ័ព និងមួយទៀត ធ្វើអំពីដីដុត តំណាងឲ្យខ្មោចបិសាច ជាភស្តុតាងស្រាប់។ សម័យវប្បធម៌ហ្វូ-ណនត្រូវបានគេចាត់ទុកថា សម័យកាលមួយដែលសិល្បៈខ្មែរត្រូវបានចាប់កំណើត ឬបង្កើតឡើង ហើយប្រកបដោយលក្ខណៈសំយោគរវាងធាតុខ្មែរ និងឥណ្ឌា។ ហើយទោះបីជាសម័យទំនើបនេះ មានភាពជឿនលឿន ប្រែប្រួលយ៉ាងណាក្តី ក៏ប៉ុន្តែ ការនិយមពាក់ឆៀងខ្វែង នៅតែពេញនិយមនៅតាមតំបន់ជនបទខ្លះ។
ពាក់ព័ន្ធទៅនឹងសម័យអង្គរ អ្នកស្រាវជ្រាវខាងវប្បធម៌ អារ្យធម៌ខ្មែរជាច្រើនជំនាន់មកហើយ បានចាប់អារម្មណ៍លើការនិយមឆៀងខ្វែងនេះ ដោយមេទ័ពខ្មែរនាសម័យវប្បធម៌បាយ័ន ក៏ប៉ុន្តែពួកគេគ្រាន់តែមិនបាននឹកស្មានថា ប្រពៃណីនេះបានមានជីវិតរស់នៅរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ ដោយសារតែពួកគេមិនបានធ្វើការពិចារណាស៊ីជម្រៅលើខឿនវប្បធម៌ខ្មែរប៉ុណ្ណោះ។ ឧទាហរណ៍ជាក់ស្តែងមួយ យើងតែងតែសង្កេតឃើញដោយសេចក្តីរន្ធត់ចិត្តនូវនិរន្តរភាពព្រះពោធិសត្វស្រីអារ្យមេត្រៃ ខ្មែរសព្វថ្ងៃនេះ ទ្រង់គ្រងឆៀងខ្វែង ដែលមានដូចគ្នាមេទ័ពខ្មែរនាសម័យអង្គរ។
ឆៀងខ្វែង សព្វថ្ងៃ ដែលប្រើប្រាស់ ដោយសហគមន៍មន-ខ្មែរមួយចំនួន ដូចពួកកាទុ (Katu) នៅប្រទេសវៀតណាមខាងត្បូង ត្រូវបានចាត់ទុកថា ជាសម្លៀកបំពាក់ការពារមួយ ប្រកបដោយមហិទ្ធិឫទ្ធិអាស្ចារ្យ។ គឺគំនិតការពារ និងឧបទ្រពចង្រៃ និង រាល់កម្លាំងអវិជ្ជមានដែលអាចយាយីដល់អាយុជីវិតនេះហើយ ដែលជាមូលដ្ឋានក្នុងការបង្កើតឡើងនូវវត្ថុសិល្បៈគ្រប់ប្រភេទ ដូចជាចម្លាក់ស្មិត តម្បាញជាដើម សម្រាប់ប្រើប្រាស់ហើយក្លាយទៅជាប្រពៃណីប្រជាប្រិយ។
មួយវិញទៀត ត្រូវជ្រាបថា ការយកឆៀងនេះមកតុបតែង ឬធ្វើជាសម្លៀកបំពាក់ ក្រៅពីសោភណ្ឌភាព ក៏បង្កប់នូវជំនៀលើអច្ឆរិយៈភាពបន្ថែមទៀត ដែលជាតថៈភាពរបស់ប្រព័ន្ធមនោគមវិជ្ជាសាសនារបស់សហគមន៍មន-ខ្មែរ និងខ្មែរ។
សព្វថ្ងៃនេះ ដូចទើបពោលនៅខាងលើ ក្រោយពីសម័យអង្គរ ការនិយមឆៀងខ្វែងត្រូវបានឈប់ពេញនិយម ដោយសារតែការប្រែប្រួលរបស់សង្គម ក៏ប៉ុន្តែមិនទាន់រលត់សាបសូនទាំងស្រុងនៅឡើយដែរ។ ហើយដោយសារតែការកំណត់ក្នុងផ្នត់គំនិតរបស់មនុស្សខ្មែរ បានជាសិប្បករខ្មែរបានឆ្លាក់ពុទ្ធបដិមាតំណាងឲ្យព្រះស្រីមេត្រៃគ្រងឆៀងខ្វែង។ មានន័យថា ដូចសម័យមុនៗ សិល្បករខ្មែរសព្វថ្ងៃបានផ្សារភ្ជាប់អតីតកាលទៅនិងបច្ចុប្បន្នភាព ពោលគឺ វិរបុរសខ្លាំងពូកែ អង់អាច ក្លាហាន និងព្រះអាទិទេព មានប្រភពពីឥណ្ឌាតាមរបៀបខ្មែរ។ ហើយខាងលើនេះ គឺជាទស្សនៈទានរបស់យើងដោយផ្ទាល់។
ត្រង់នេះហើយ ដែលធ្វើឲ្យយើងអាចនិយាយបានថា ការដែលប្រពៃណីពាក់ឆៀងខ្វែងនេះ ត្រូវបានបន្តដោយសហគមន៍មន-ខ្មែរ ឬក៏មនុស្សខ្មែរមួយចំនួន ក៏អាស្រ័យមកពីភាពរឹងមាំ ពោលគឺ ឧត្តមភាព ឬភាពកំពូលដ៏យូរអង្វែងមកហើយ ទោះបីជាសង្គមខ្មែរបានប្រឈមមុខនឹងការប្រែប្រួលឥតឈប់ឈរក្តី៕
ប្រភព៖ http://dnt-news.com
