មកស្ដាប់មន្ត្រីជាន់ខ្ពស់ខ្មែរម្នាក់ដែលទើបជាពីជម្ងឺកូវីដ-១៩ រៀបរាប់ពីមូលហេតុដែលនាំឲ្យឆ្លង កំឡុងពេលឆ្លង និងការព្យាបាល
មកស្ដាប់មន្ត្រីជាន់ខ្ពស់ខ្មែរម្នាក់ដែលទើបជាពីជម្ងឺកូវីដ-១៩ រៀបរាប់ពីមូលហេតុដែលនាំឲ្យឆ្លង កំឡុងពេលឆ្លង និងការព្យាបាល
កាលពីចុងសប្តាហ៍កន្លងទៅ ក្រសួងសុខាភិបាលប្រកាសពីមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់កម្ពុជាម្នាក់ អាយុ៣៩ឆ្នាំ រស់នៅរាជធានីភ្នំពេញ បានជាសះស្បើយពីជំងឺ COVID-19។ នៅថ្ងៃនេះមន្ត្រីរូបនេះបានចែករំលែកនូវបទពិសោធន៍ និងទស្សនៈផ្ទាល់ខ្លួន ដែលបានឆ្លងកាត់ការព្យាបាល COVID-19 រយៈពេល៣សប្តាហ៍ នៅមន្ទីរពេទ្យមិត្តភាពខ្មែរ-សូវៀត ដែលសារនោះបានបង្ហោះនៅលើហ្វេសប៊ុកផេករបស់ទូរទស្សន៍ជាតិកម្ពុជា។
១. ការឆ្លង និងអាការៈដំបូង
ករណីរបស់ខ្ញុំ គឺឆ្លងពីការពីចូលរួមសិក្ខាសាលាអន្តរជាតិនៅបារាំង ដែលមានអ្នកចូលរួមប្រហែល៣០នាក់ ហើយសិក្ខាសាលាបានផ្អាកភ្លាមៗក្រោយពីបានដឹងថា ជនជាតិហ្វីលីពីនម្នាក់កើតជំងឺនេះ។ សិក្ខាកាមផ្សេងៗទៀតបានទាមទារអោយមានការធ្វើតេស្ត តែបារាំងមិនព្រមធ្វើឲ្យ ដោយសំអាងថាគ្មានអាការៈ។
មកដល់ប្រទេសវិញ ជាវិធានការបង្ការ ខ្ញុំបានជួលខុនដូនៅដាច់ដោយឡែកពីគ្រួសារឲ្យបានគ្រប់១៤ ថ្ងៃ។ មួយថ្ងៃក្រោយមក ពោលគឺ៧ថ្ងៃក្រោយពីខ្ញុំបានប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយអ្នកមានផ្ទុកវីរុស ទើបខ្ញុំមានអាការៈប្លែក ដកដង្ហើមញាប់ រាគ ប៉ុន្តែមិនក្តៅខ្លួន។ ថ្ងៃទី២នៅរាគទៀត ទោះមិនមានញ៉ាំអ្វីខុស ហើយស្រៀវស្រាញ តឹងក និងឡើងកម្តៅ។ គេងយប់ក្តៅរងា ហើយបែកញើស ឆាប់អស់កម្លាំង ចុករោយស្រពន់។ ខ្ញុំក៏ស្នើសុំការពិនិត្យនៅពេទ្យរុស្សី ហើយគេយកដងវែងដូចសំឡីត្បារត្រចៀក រុកចូលច្រមុះ និងបំពង់កខ្ញុំ ហើយយកសំណាករបស់ខ្ញុំទៅពិនិត្យ។ ក្រោយដឹងលទ្ធផលថាវិជ្ជមាន ដើម្បីរក្សាការសម្ងាត់និងអត្តសញ្ញាណអ្នកជំងឺផង និងដើម្បីការពារសុខភាពសាធារណៈផង គេបានសាកសួរគ្រប់ចំណុចថា តើខ្ញុំបានជួបនរណា ទៅញ៉ាំបាយហាងណា។ល។
២. ថ្នាំព្យាបាល
ថ្នាំសំខាន់ជាងគេគឺ ថ្នាំសម្រាប់ទប់ទល់នឹងវីរុស HIV ។ ថ្នាំនេះខ្លាំងអាចធ្វើទុក្ខក្រពះ និងពិបាកគេង។ នៅថ្ងៃទី៣ ពេទ្យបានឲ្យថ្នាំថ្មីបន្ថែមទៀតជាថ្នាំគ្រុនចាញ់ ដើម្បីកុំឲ្យវីរុសរីករាលដាល វាយលុកដល់សួត។ ថ្នាំទាំង២មុខនេះ មិនមែនជាថ្នាំព្យាបាលទេ គឺគ្រាន់តែជាថ្នាំទប់ទល់កុំឲ្យមេរោគរីករាលដាលប៉ុណ្ណោះ។ ក្រៅពីនេះ គឺគេឲ្យថ្នាំអាស្រ័យលើអាការៈ បើក្តៅខ្លួនដាក់ថ្នាំបញ្ចុះកម្តៅ បើរាគដាក់ថ្នាំរាគ។
អ្នកជំងឺដែលមានអាការៈស្រាលគឺពេទ្យឱ្យប្រើតែថ្នាំទប់ទល់នឹងវីរុស HIVទេ តែខ្ញុំនិងបុរសជនជាតិបារាំងដែលមានបញ្ហាផ្លូវដង្ហើម ពេទ្យតម្រូវឱ្យប្រើថ្នាំគ្រុនចាញ់ថែមទៀត។ ពេទ្យឱ្យខ្ញុំប្រើថ្នាំគ្រុនចាញ់១០ថ្ងៃ ដើម្បីឱ្យផុតដំណាក់កាលគ្រោះថ្នាក់នៃការរលាកសួត។ អាការៈនៃការរលាកសួតគឺមាន៣ព្រមគ្នា ក្តៅខ្លួនជាប្រចាំ ក្អក និងពិបាកដកដង្ហើម។ តែខ្ញុំពុំមានអាការៈក្តៅខ្លួនជាប្រចាំនោះទេ។
៣. អាការៈប្រចាំថ្ងៃ និងស្ថានភាពជំងឺ
អ្នកជំងឺពេលនោះមានប្តីប្រពន្ធវ័យចំណាស់ជនជាតិអង់គ្លេស បុរសជនជាតិបែលហ្សិក បុរសជនជាតិបារាំង ២នាក់ និងបងប្អូនខ្មែរឥស្លាម៤នាក់។ អាការៈ និងរោគសញ្ញាមិនដូចគ្នាទេក្នុងចំណោមអ្នកជំងឺទាំង១០នាក់ មានតែខ្ញុំ និងបុរសជនជាតិបារាំងប៉ុណ្ណោះដែលមានបញ្ហាផ្លូវដង្ហើម ឯអ្នកផ្សេងទៀតហាក់ពុំមានអាការៈអ្វីគួរឱ្យកត់សម្គាល់នោះទេ។ ពួកគាត់មានតែក្តៅខ្លួនបន្តិចបន្តួច ពិបាកគេង ឬធ្វើទុក្ខក្រពះដោយសារថ្នាំប៉ុណ្ណោះ។
អាការៈជំងឺមានឡើងមានចុះ បន្ទាប់ពីចូលសម្រាកព្យាបាល អាការៈខ្ញុំគឺតឹងក ហាក់ដូចជាមានសត្វល្អិតនៅរមាស់ក្នុងបំពង់ក។ ខ្ញុំពុំមានប្រវត្តិឈឺផ្លូវដង្ហើមពីមុនមកទេ។ សំឡេងខ្ញុំចាប់ផ្តើមស្អក ហើយក្អករាល់ពេលដែលខ្ញុំហាមាត់និយាយ។ អាចដកដង្ហើមចេញបាន តែពិបាកដកដង្ហើមចូល។ បើដកចូលខ្លាំងនឹងក្អក ឬដូចចង់ថប់ដង្ហើម។ គេងរាបស្មើធម្មតាពិបាកដកដង្ហើម ទាល់តែដាក់គ្រែរាងបញ្ឈរបន្តិច ហើយគេងផ្អៀងក៏ពិបាកដកដង្ហើមដែរ។ ដោយសារឥទ្ធិពលថ្នាំផង ដោយសារមេរោគវាយលុកផង ជួនកាលធ្វើទុក្ខក្រពះពិបាកញ៉ាំ ជួនកាលពិបាកគេង ជួនកាលទៅ ពេលគេងក្តៅត្រជាក់ បែកញើស។ ប៉ុន្តែពេទ្យមិនមានឱ្យតមអ្វីទេ ម្ហូបអ្វីក៏ញ៉ាំបានដែរ ឱ្យតែឃ្លាន។ ចំពោះកម្លាំងកំហែង ពេលខ្លះមានកម្លាំង ពេលខ្លះក៏ខ្សោយកម្លាំង។ អ្នកជំងឺផ្សេងទៀតដូចគ្នាដែរ។
នៅថ្ងៃទី១០ ពេលព្រឹកខ្ញុំហាក់មានអារម្មណ៍ស្រឡះបំពង់ក។ ពេលនោះខ្ញុំអរខ្លាំងណាស់។ តែពេលរសៀលស្រាប់តែឈឺកឡើងវិញ។ ហេតុតែចង់ឆាប់ជា ថ្ងៃនោះខ្ញុំខំប្រឹងញ៉ាំច្រើន ឈរហាលថ្ងៃ៣០នាទីព្រឹក ៣០នាទីល្ងាច។ ដល់ប្រឹងជ្រុលពេកខ្ញុំបែរជាបាក់កម្លាំង ហើយស្ថានភាពធ្លាក់ចុះស្រិប។ ខ្ញុំពិបាកដកដង្ហើមទាល់តែប្រើអុកស៊ីសែនជំនួយ ហើយអស់កម្លាំងល្ហិតល្ហៃ ទាល់តែព្យួរសេរ៉ូមទើបមានកម្លាំងឡើងវិញ។ នេះគឺជាថ្ងៃដែលដុនដាបបំផុតសម្រាប់ខ្ញុំ។ បន្ទាប់ពីថ្ងៃនោះមក ខ្ញុំចាប់ផ្តើមថ្នមសុខភាពឡើងវិញ មិនបង្ខំញ៉ាំលើសកម្រិត ឬហាត់ប្រាណលើសកម្លាំង។ ខ្ញុំខិតខំស្តាប់នូវអ្វីដែលរាងកាយទាមទារ។ ខ្ញុំខំញ៉ាំតិចៗតែច្រើនដង ហើយញ៉ាំនេះញ៉ាំនោះឱ្យមានអ្វីនៅក្នុងក្រពះជានិច្ច ដើម្បីរក្សាកម្លាំងជាប្រចាំ។ ព្យាយាមញ៉ាំទឹកច្រើនណាស់ ហាក់បីដូចជាការសម្អាតបំពង់ក។ នៅពេលដែលយើងមានសុខភាពខ្សោយ ហើយនៅពេលមានសម្ពាធឈាមទាប ពេលខ្លះយើងអាចយល់សប្តិអាក្រក់។ មិនមែនតែខ្ញុំទេ ជនបរទេសទាំងនោះក៏និយាយដូចគ្នាដែរ។ ការរក្សាសុខភាព និងកម្លាំងឱ្យមានលំនឹងល្អគឺមានសារៈសំខាន់ មិនអាចបង្ខំតាមចិត្តដែលចង់ជានោះទេ។
៤. ការធ្វើតេស្តតាមដានមេរោគ
ដំបូង ពេទ្យបានប្រាប់ថា ធ្វើតេស្ត៣ថ្ងៃម្តង ហើយបើអវិជ្ជមានយកទៅដាក់កន្លែងផ្សេង ដើម្បីត្រៀមទទួលអ្នកវិជ្ជមានផ្សេងទៀត។ ក្រោយមក គេដូរគោលការណ៍មកពិនិត្យ២ថ្ងៃម្តងវិញ។ ក្រោយពេលធ្វើតេស្តអវិជ្ជមាន២ដងជាប់គ្នា ទើបគេអនុញ្ញាតឱ្យចេញពីពេទ្យ ហើយក៏នៅបន្តតាមដានសុខភាព២សប្តាហ៍បន្តទៀត។ ក្នុងរយៈពេល២សប្តាហ៍នេះក៏ត្រូវធ្វើតេស្ត ១ឬ២ដងទៀត ដើម្បីឱ្យប្រាកដថា លែងមានវីរុស។
លទ្ធផលតេស្តអវិជ្ជមាន២ដងជាប់គ្នា គឺមិនមែនមានភ្លាមៗនោះទេ។ បើមើលអ្នកជំងឺជុំវិញខ្ញុំ បូកទាំងខ្លួនខ្ញុំផង គឺពួកយើងត្រូវការពេលវេលាប្រហែល៣សបា្តហ៍ ទម្រាំវីរុសទាំងនោះរលាយបាត់ទៅវិញដោយខ្លួនឯង អាស្រ័យទៅតាមភាពខ្លាំង និងភាពស៊ាំនៃប្រព័ន្ធការពាររាងកាយយើង និងរយៈពេលនៃការឆ្លងវីរុស។ អ្នកខ្លះអាចជាលឿន ឬយូរជាងនេះ ពោលគឺមិនអាចកំណត់ពេលវេលាជាក់លាក់នោះទេ។
៥. ការគ្រប់គ្រងសតិអារម្មណ៍
ដូចរៀបរាប់ខាងលើ លទ្ធផលតេស្តអវិជ្ជមាន២ដងជាប់គ្នាគឺមិនងាយនោះទេ ព្រោះពេលខ្លះអវិជ្ជមានម្តងហើយ តែធ្វើតេស្តលើកក្រោយវិជ្ជមានវិញ គឺជារឿងធម្មតាសម្រាប់អ្នកជំងឺ COVID-19 ។ ដូច្នេះ ការធាក់ថយបែបនេះ ពេលខ្លះធ្វើអោយអ្នកជំងឺស្ត្រេសខ្លាំង។ ជនបរទេសដែលបារម្ភខ្លាចអត់យន្តហោះត្រឡប់ទៅស្រុកវិញ ពួកគាត់អន្ទះអន្ទែងខ្លាំងណាស់។ ស្រ្តីចំណាស់ជនជាតិអង់គ្លេសយំរាល់ថ្ងៃ បុរសជនជាតិប៊ែលហ្សិកស្រែកអាឡេអាឡូ ដោយមិនអាចគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍ខ្លួនឯងបាន។ បុរសជនជាតិបារាំងដែលគ្មានបញ្ហាសុខភាពអីសោះ ក៏អាចក្លាយទៅជាប្រកាច់ដកដង្ហើមមិនដល់គ្នា ដោយសារការភ័យខ្លាច និងបារម្ភហួសហេតុដែរ។ បងប្អូនខ្មែរឥស្លាមមានការគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍បានល្អ តាមរយៈទម្លាប់បន់ស្រន់ជាប្រចាំរបស់ពួកគាត់។
ពួកបរទេសមានការរអ៊ូរទាំច្រើន ហើយត្អូញថា មិនមានគេមកសម្អាតអនាម័យ។ អ្នកជំងឺខ្មែរយើងមិនរអ៊ូច្រើនទេ ហើយមានការគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍ខ្លួនបានល្អ។ ពេលទំនេរខ្មែរយើងយកអំបោស និងកំណាត់មកជូតសម្អាត ធ្វើអនាម័យបន្ទប់សម្រាកព្យាបាល និងបន្ទប់ទឹក ដើម្បីបរិស្ថានស្អាតទាំងអស់គ្នា។ ដល់ឃើញខ្មែរធ្វើបែបនេះ ពួកបរទេសនោះក៏ចាប់ផ្តើមធ្វើតាមដែរ។ ពួកគេក៏គួរតែយល់ដែរថា នេះមិនមែនជាសណ្ឋាគារនោះទេ ហើយបុគ្គលិកក៏មិនមែនចេះតែចេញចូលមកបម្រើយើងគ្រប់តែពេលនោះដែរ។ បុគ្គលិកក៏មានការភ័យខ្លាចការឆ្លងជំងឺនេះដែរ។
Hello Krupet
